Soms moet je iets loslaten om iets te bereiken

Hoe vaak wordt het niet gezegd in een beoordelings- of ontwikkelgesprek: ‘Daar moet je aan werken….’. Als ik met cliënten bespreek waarom bepaalde dingen niet lukken, blijkt vaak dat ze te hard hun best doen. Zoals in het geval van de vermoeide leidinggevende die ik hieronder Joyce zal noemen.

Hard werken om anderen te overtuigen, leidt vaak tot meer weerstand. Steeds bezig zijn met ‘ ik moet zelfvertrouwen uitstralen’, maakt je alleen maar nerveuzer.

Wat gebeurt er als je kunt loslaten dat je de ander per sé moet overtuigen, en er ruimte ontstaat om écht naar de ander te luisteren? Wat gebeurt er als je die diepgewortelde overtuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ kunt loslaten en kunt acteren vanuit het besef ‘ik ben oké’?

Identiteit

Loslaten is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Het is niet voor niets dat bepaalde overtuigingen en patronen zo hardnekkig zijn… ze zijn onderdeel geworden van onze identiteit. Dus als je dat opgeeft… wie ben je dan nog? Sommige patronen heb je van huis uit meegekregen. Daar afscheid van nemen kan voelen alsof je de grond onder je voeten wegslaat.

‘Wie ben ik dan nog? ‘

In mijn coachpraktijk merk ik hoe zinvol het is om een laag dieper te kijken dan naar gedrag en onderliggende overtuigingen. Wat zijn jouw dieperliggende drijfveren? Over welke voor jou belangrijke waarden gaat dit? Van veel onderliggende dynamiek ben je je vaak helemaal niet bewust. Een goede coach helpt je met de juiste oefeningen om daarbij te komen.

Doodmoe

Zo werkte ik met Joyce, een leidinggevende die doodmoe was. Ze zag het als haar taak om alle problemen in haar team op te lossen en laadde daardoor te veel werk op haar eigen schouders. We gingen aan de slag om te ontdekken wat hierachter zat. De identiteit van ‘probleemoplosser’ was voor haar de manier om waardering te krijgen, en om het gevoel te hebben ‘ik doe ertoe’.

Opluchting

We onderzochten de vraag ‘Hoe zit het eigenlijk met jouw zelfwaardering?’. En toen ontstond er ruimte om te voelen ‘ik ben goed zoals ik ben’. Joyce kon accepteren dat het team best zelf dingen kan oplossen, zonder haar. Dat ze voor zichzelf kan kiezen. Tijdens de oefening voelde ze hoeveel opluchting dit haar gaf. Door de opluchting zo aan den lijve te ervaren, kon ze de motivatie opbrengen om uit haar comfortzone te komen. Ze ging met het team het gesprek aan hoe zij voortaan zelf bepaalde problemen konden oplossen. De opluchting die ze tijdens de sessie bij mij had gevoeld, voelde ze nu in de praktijk.